Przepis art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji jedynie wtedy, gdy przepis prawa materialnego wyraźnie stanowi, że określona w nim wadliwość decyzji powoduje jej nieważność.

W sprawach, w których postępowanie administracyjne zostało wszczęte przed 1 września 1980 r. nie jest dopuszczalna skarga na nie wydanie przez organ administracyjny decyzji w ustalonym w przepisach prawa terminie, zarówno wówczas, gdy w sprawie nie zapadła żadna decyzja administracyjna, jak i w sytuacji, gdy istnieje decyzja ostateczna, a postępowanie administracyjne prowadzone jest w trybie stwierdzenia

Przysługujące organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 12 poz. 49/ prawo zgłoszenia sprzeciwu przeciwko działaniom wymienionym w tym przepisie, podejmowanym w sprawach indywidualnych, powinno być realizowane w formie decyzji administracyjnej.

Wydanie bez zasięgnięcia opinii czynnika społecznego decyzji w przedmiocie przekazania nieruchomości osobie prawnej, która może racjonalnie zagospodarować tę nieruchomość, przy czym taka działalność nie jest sprzeczna z działalnością statutową nie może stanowić rażącego naruszenia prawa.

Niejasności lub wątpliwości dotyczące oceny stanu faktycznego nie mogą być rozstrzygane na niekorzyść podatnika. Tylko wtedy można podatnikowi zarzucić niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, gdy treść tego obowiązku jest w pełni zrozumiała, a ponadto podatnik ma realne możliwości wywiązania się z obowiązku, wynikającego z przepisu prawa.

Stwierdzając nieważność decyzji wydanej na podstawie art. 200 par. 2 Kpa sąd ma obowiązek jednocześnie rozpoznać wcześniej wniesioną skargę na decyzję ostateczną wydaną w "normalnym" toku instancji.

Zezwolenie na wycięcie drzew oraz wymierzenie opłaty za usuwanie drzew nie stanowią materii, którą organ mógłby - nawet na wniosek strony - rozstrzygnąć ustnie z adnotacją w aktach sprawy, rezygnując z wydania decyzji na piśmie.

1. Decyzja, zmieniająca za zgodą strony dotychczasową decyzję ostateczną, nie jest decyzją wydaną w sprawie rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa, jeżeli jest niewątpliwe, że strona, która z dotychczasowej decyzji nabyła prawo - zgadza się na uchylenie bądź zmianę tej decyzji. 2. Jeżeli między małżonkami istnieje wspólność majątkowa oznacza to konieczność uzyskania

Praktyka przeprowadzania przez organy administracji uzupełniających dowodów dopiero po wydaniu decyzji i jej zaskarżeniu przez stronę narusza prawa strony do czynnego udziału w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego ma dojść do wydania decyzji /art. 10 par. 1, art. 79 i art. 81 Kpa/.

Dla spełnienia warunków określonych w par. 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 września 1982 r. w sprawie zakresu działania, składu osobowego, trybu powoływania oraz organizacji podatkowych komisji odwoławczych /Dz.U. nr 30 poz. 212 ze zm./ nie jest niezbędne, aby w skład zespołu orzekającego wchodził co najmniej jeden przedstawiciel branży, w której działa podatnik. Nieodzowne natomiast

W świetle zasad zawartych w art. 8 Kpa, a zwłaszcza art. 9 Kpa nie jest dopuszczalne stwierdzenie, iż darując oznaczoną działkę gruntu synowi rolnik obniżył wartość swego gospodarstwa na skutek czego utracił prawo do emerytury /art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin - Dz.U. nr 40 poz. 268/ jeśli działał on w oparciu

Ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego /art. 209 Kpa/ wiąże w sprawie zarówno sąd, jak i organ administracji, dopóki nie nastąpią zmiany stanu prawnego, w świetle których ta ocena prawna straci aktualność.